Fotograferen is mijn manier om mezelf te uiten. Dwalend door duinen en langs het strand komt er rust in mij, die maakt dat ik ruimer ga kijken. Dat wat ik zie en ervaar leg ik zo vast dat mijn gevoel in de foto tot uitdrukking komt. Meestal heb ik een bepaald idee, een startpunt, maar ik pin me er niet op vast. Juist in de beweging, in het onverwachte, ontstaat er iets nieuws, iets verfrissends.
Ik fotografeer al zo’n 35 jaar. De laatste jaren wordt mijn werk steeds abstracter. De basisopleiding aan de Fotovakschool en enkele workshops en cursussen hebben gezorgd voor basiskennis over techniek en compositie. Verder laat ik me leiden door mijn intuïtie en trek ik er gewoon veel op uit. Door een van mijn docenten werd ik met mijn werk een colorist genoemd. Duidelijke lijnen en kleurvakken krijgen in mijn foto’s een nieuwe verbinding.
Ik zag mezelf lange tijd als een observator, een verhalenverteller. Pas later ontdekte ik dat het me niet zozeer om het vastleggen van de wereld om me heen ging. Meer nog wil ik me laten raken en dat vervolgens in mijn foto’s laten terugkomen.
Ik woon aan de noordelijke duinrand van Egmond aan Zee, mijn achterduin, samen met mijn gezin.
